Ik hoop dat deze crisis iets blijvend teweegbrengt.

‘Wie zich als bedrijf nu niet in vraag stelt, zou het wel eens heel erg moeilijk kunnen krijgen. De wereld is veranderd. Als ondernemer moet je hierin mee. Stilstaan is nu meer dan ooit achteruitgaan. Deze crisis kan voor heel wat bedrijven net om die reden een nieuwe start betekenen.’ Katja Craeghs

Wie is Katja Craeghs?

> 50 jaar
> Studies: Marketing, Industrieel Ontwerpen, Innovatiemanagement en Nieuwe Media en Communicatie
> Richtte in 2008 Greenpoint.be op
> Geen vaste medewerkers, enkel freelancers

Zo’n twaalf jaar geleden begon onderneemster Katja Craeghs met haar gloednieuw bedrijf Greenpoint.be. Haar liefde voor design, drang naar innovatie en sterk analytisch vermogen waren haar grote drijfveren. Perfect timing, zo bleek al snel. 2008 werd het jaar van de grote bankencrisis. Een moeilijke periode voor heel wat ondernemers en bedrijven omdat ze noodgedwongen hun bezigheden op een lager pitje moesten zetten en hun professionele activiteiten in vraag stelden. Greenpoint.be bleek hierin de juiste partner en nam van dag één een vliegende start.

Katja Craeghs: ‘Innovatie stimuleren binnen bedrijven en organisaties, het is nog steeds onze core business. We tekenen nieuwe processen uit binnen bestaande bedrijven. We nemen hun businessmodel grondig onder de loep en gaan op zoek naar opportuniteiten op korte, middellande en lange termijn. We willen de partner zijn die hun onderneming naar een hoger niveau tilt.’

Co-creatie en creativiteit

98% van de mensen denkt logisch, slechts 2% creatief, zo blijkt uit verschillende studies. Greenpoint.be probeert vanuit die 2% een zoekend bedrijf op een andere manier te herbekijken en reorganiseren.

‘We zetten bedrijfsleiders en externe creatieve experten aan dezelfde tafel. Verrassende en innovatieve oplossingen zijn vaak het resultaat.’

Katja Craeghs: ‘We zetten hiervoor bedrijfsleiders en externe creatieve experten aan dezelfde tafel. Het is niet evident om deze twee partijen op een constructieve manier te doen samenwerken. Net daar wringt vaak het schoentje. Om dit te doen slagen, is er flink wat vertaalwerk nodig. Greenpoint.be begeleidt bij deze vertaalslag. We zien onszelf als bruggenbouwers en benaderen elk project als een dialoog.

Uit deze co-creatie komen vaak nieuwe opportuniteiten naar boven die de bedrijfsleiding nog nooit had gezien. Deze opportuniteiten toetsen we dan samen af. We gaan op zoek naar innovatieve oplossingen die opnieuw groei kunnen brengen.

Ik herinner me nog één van onze eerste projecten. Het ging om een convectorenfabrikant. Na het innovatieproces begon het bedrijf met het aanbieden van een comfortabonnement aan bedrijven. Convectoren verkopen als deel van een service. De fabrikant zorgde voortaan voor optimaal comfort bij de klant, ongeacht de producten die er geplaatst werden.‘

Durf en tijd

Net als de bankencrisis van 2008 dwingt nu ook de coronacrisis heel wat bedrijven om zichzelf op strategisch niveau in vraag te stellen. Ook nu weer stijgt de vraag naar begeleiding om dit op een professionele manier aan te pakken.

Katja Craeghs: ‘Van zodra er sprake was van corona en de eventuele economische gevolgen, klopten de bedrijven bij ons aan die zich al op regelmatige basis in vraag stelden. Help ons de opportuniteiten te zien. Wat zijn onze mogelijkheden om het hoofd boven water te blijven houden? Ze waren al bezig met innovatie maar voelen de noodzaak om dat proces te versnellen. Maar ik merk de laatste weken heel sterk dat ook bedrijven die zichzelf zelden of nooit écht onder de loep namen en jaar in jaar uit doen wat ze altijd al deden, diezelfde noodzaak voelen. Vaak gaat het om productiebedrijven. Hun afzetmarkt valt plots weg. Ze schieten nu pas wakker. Ook zij worden nu gedwongen om hun product en productiesysteem in vraag te stellen.

‘Pas door je comfortzone te verlaten, krijg je zicht op andere opportuniteiten.’

Waarom nu pas? De reden is simpel. Als je in een bepaalde comfortzone zit en er is werk genoeg, dan dringt die noodzaak zich op korte termijn niet op. Alles gaat goed, waarom zouden we dan onze strategie moeten veranderen? Pas door die comfortzone te verlaten, krijg je zicht op andere opportuniteiten. Maar dat vraagt durf en tijd. Want dit betekent dat je ook bepaalde opdrachten moet laten schieten om die tijd te kopen.

Wie zich als bedrijf nu niet in vraag stelt, grijpt naast een opportuniteit. Wie nu als ondernemer bevriest, zou het wel eens erg moeilijk kunnen krijgen. De wereld is veranderd. Als ondernemer moet je hierin mee. Stilstaan is nu meer dan ooit achteruitgaan. En ja, er zijn bedrijven die het niet zullen halen. Dat is verschrikkelijk. Maar deze crisis kan voor velen ook een nieuwe start betekenen. Daar geloof ik heel erg in.’

(fotograaf: Luk Collet)

'We beseffen dat we te hectisch bezig waren. We nemen ons voor om ook hierin voortaan evenwicht na te streven. Deze crisis doet ons op een andere manier kijken naar tijd. Wat we nu meemaken, kan ongetwijfeld een positieve stimulans zijn voor een samenleving die zich aanpast aan de menselijke aard en behoeften. En niet andersom.' Alain Mahjoub

Wie is Alain Mahjoub?

> 51 jaar
> Spoedarts in het AZ Diest
> Psychotherapeut
> Auteur van ‘Jij bent, dus ik ben’

Spoedarts Alain Mahjoub heeft hectische weken achter de rug. Het coronavirus trof niet alleen zijn gezondheid maar ook zijn dagelijkse routine als arts. Ook hij werd verrast door de besmettelijkheid van het virus en de snelheid waarmee het om zich heen grijpt.

 Alain Mahjoub: ‘Vooral die eerste weken waren moeilijk. Toen ik ziek was, werd ook ik overspoeld door allerlei berichtgeving die me angstig maakte. Welke invloed zal dit beestje op mij en mijn gezin hebben? Het gaf me een onbestemd gevoel van onzekerheid. Het leek wel of iemand op de ‘reset’ knop had gedrukt. Alles was plots anders. Ook ik had tijd nodig om gewoon te geraken aan het ‘nieuwe normaal’.

‘Het leek wel of iemand op de ‘reset’ knop had gedrukt. Alles was plots anders. Ook ik had tijd nodig om gewoon te geraken aan het ‘nieuwe normaal’.’

Ook als spoedarts op de Covid-afdeling was er angst, onzekerheid en stress. Zullen we deze pandemie de baas kunnen of worden we het nieuwe Italië? De ergste nachtmerrie voor elke hulpverlener is om mensen te zien wegglijden, zonder dat je ze kan helpen. We zagen steeds meer Covid-patiënten binnenkomen. Het hele ziekenhuis werd gereorganiseerd. Bij aankomst moest je meteen een pak en masker op. Onderzocht je een patiënt, dan trok je een dubbel pak en dubbele handschoenen aan, samen met een bril, een speciaal FFP2-masker en een schild. Als arts haal ik het meeste plezier uit de verbinding met een patiënt. Ook dat werd plots letterlijk onmogelijk.

 ‘Van zodra de cijfers weer stijgen, zal er ingegrepen worden. Dat is nu mijn grootste angst. Een tweede lockdown zou onze moraal wel eens heel erg kunnen breken.’

Pas toen de cijfers daalden en de curve de goede richting uitging, verdween ook die grote druk op de afdeling. Ik ben oprecht blij met hoe we het hier hebben aangepakt. De overheid kwam snel op de proppen met de nodige maatregelen en liet zich goed adviseren door de wetenschappers. Nu is het nog afwachten op de impact van de verschillende versoepelingsfases. Medisch gezien maak ik me geen zorgen meer. De wetenschap houdt de situatie meer dan nauwlettend in het oog. Van zodra de cijfers weer zouden stijgen, zal er ingegrepen worden. Dat is nu mijn grootste angst. Een tweede lockdown zou onze moraal wel eens heel erg kunnen breken.’

Jij bent, dus ik ben

Naast spoedarts is Alain Mahjoub ook psychotherapeut. Zijn vroege fascinatie voor de menselijke aard, het menselijk gedrag en de menselijke interactie dreef hem ertoe om pas veel later en dus na zijn studies geneeskunde opnieuw te gaan studeren.

Alain Mahjoub: ‘Ik ben half Marokkaans, half Belg. Als kind ging ik vaak naar Marokko op vakantie. Ik werd er ondergedompeld in een totaal andere cultuur met bepaalde waarden en normen die onbewust je doen, denken en beleven kleuren. Dit fascineerde me al op erg jonge leeftijd. Het stond toen al in de sterren geschreven dat ik me daar verder in zou verdiepen. De extra studie psychotherapie en mijn boek ‘Jij bent, dus ik ben’ waren jaren later een logisch gevolg.

Waar komt het onbehaaglijke gevoel vandaan dat zoveel mensen ervaren in onze samenleving? Leven we te snel? Maken we verkeerde keuzes? Of gaat het om een botsing tussen wat wij diep in onszelf willen en wat het moderne leven ons oplegt: stress, consumptie en permanente beschikbaarheid? En hoe kunnen we stilaan evolueren naar een samenleving waarin welzijn en welvaart samenvallen? Hoe kunnen we deze gap verkleinen? Op deze vragen probeer ik in dit boek een antwoord te geven.

Tijd is het nieuwe goud

Vertraging en verbondenheid spelen een cruciale rol in het persoonlijk antwoord van Alain Mahjoub. Tijdens deze crisis worden we keihard met onze neus op de waarde van beiden gedrukt.

Alain Mahjoub: ‘We worden bijna gedwongen om stil te staan. Ik hoop dat we tot een soort van reflectie komen en gaan beseffen wat essentieel is voor ons als mens. Misschien is dit wel het enige positieve aan deze crisis. We krijgen de kans om hierover na te denken. We voelen nu vooral dat we elkaar nodig hebben en dat we een enorme nood hebben aan onze familie, vrienden en samen dingen doen. We weten nu echt wat huidhonger betekent. We verlangen naar elkaar zien en voelen.

We genieten met enige reserve en misschien zelfs met wat schuldgevoel van het tragere tempo waarin we leven. We beseffen dat we te hectisch bezig waren. We zien in dat we ruimte nodig hebben om inspiratie op te doen en creatief te kunnen blijven. We nemen ons voor om ook hierin voortaan evenwicht na te streven. Deze crisis doet ons op een andere manier kijken naar tijd. Tijd is het nieuwe goud. Wat doen we met de tijd die we hebben?

Ik hoop echt dat deze crisis iets blijvend teweeg brengt. Maar dat kan enkel als er ook structureel iets verandert in onze samenleving. Andere gewoontes creëren, dat vraagt tijd. Deze crisis kan ervoor zorgen dat we iets sneller in de goede richting evolueren. Wat we nu meemaken, kan ongetwijfeld een positieve stimulans zijn voor de samenleving die ik voor ogen heb: een samenleving die zich aanpast aan de menselijke aard en behoeften. En niet andersom.’